A ESCUSA DO TEMPO

Teño as mans frías. Teño os pés fríos. Vai frío. Cambiou o tempo. Entrou o inverno. Por fin! Certo, axiña nos cansaremos del. Pero algo hai que dicir. Ademais, sempre foi a escusa perfecta, o pretexto máis sinxelo para iniciar unha conversación con alguén. Logo do ola-que tal, sempre asoma o tempo climatolóxico. Sempre. Pois mira que frío. Pois vaia que sol. Despois si, despois xa cada un mexa fóra do cacho ou fala da morte da burra. Pero o xeo sempre o rompe o tempo.

Entras a mercar o pan e, dálle, que non sei que da neve. Entras a tomar un café e, tumba, hoxe dan alerta amarela por, polo que sexa. Non digamos xa nun ascensor. Aí case nunca se fala con descoñecidos, pero se se fala, iso xa é matemático: o tempo. O tempo, é coma os burros ou as vacas en Galicia: que foron os que nos salvaron da miseria. O tempo é o que nos salva no inicio dunha conversa.

Finca Fierro. Domingo, 6 de novembro de 2016