Sento
na escaleira de pedra e deixo que o silencio cargue coa morriña
dun tempo.
Daquel
tempo que xa foi, pero que hoxe semella
xa non é. Os tempos uns son mellores que outros. Deixo que a miña
ollada mire para o horizonte e noto ó instante que non vexo nada;
tan só un muro de pedra que hai enfronte e que, aínda así, o vexo
como unha nebulosa, como
unha vaguidade.
Cruzo as pernas e
cambio o xesto da cara; de silencioso a un medio sorriso que, pouco a
pouco se fai verso no poema. Aínda que son todo un poema sen versos.
Unha lavandeira pousa no muro de enfronte e unha lagarta asoma pola
parede que hai á miña dereita. Quedo
quieto, nin tan sequera respiro para que esta non se espante. É tan
bonita!
Comprimo o corazón para que non latexe tan forte. Non
obstante, este condenado manca de carallo. Dálle ó peito coma se se
acabara o mundo. Ó mellor estase acabando. Ó mellor un sentimento
racha neste silencio, ou
unha sensación de desespero sobe e baixa por estas escaleiras de
pedra. Pero sempre haberá momentos nos que pense que todo flúe, que
nada afoga e que o tempo pasa e a esperanza estará ó pasar o muro
de pedra. Ese muro de pedra que non se ve pero que está aí,
enfronte, diante desa mirada perdida que deixo caer sobre o
horizonte. Estiro
as pernas, movo os pés ó ritmo dunha canción imaxinaria. A lagarta
perdeuse escaleiras arriba cara á Aira do Medio. Ó lonxe, un can de
palleiro rachou o silencio. O meu sorriso xa é completo. Ergo e
deixo as escaleiras onde a melancolía dun tempo asomou durante un
momento. Queda
só o silencio. Eu fago ruído ó andar.
Finca
Fierro. Mércores, 12 de agosto de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario