POESÍA DE CAPA CAÍDA

Cando estaba escribindo uns versos, alguén me dixo que o deixase, que eu non era poeta. Mireino de esguello, mirei o que estaba escribindo e tiven que darlle a razón. Eu non son poeta. Tan só escribo sobre o bambán da miña vida, que vai e vén por entre uns palleiros dunha aira e por entre os canastros dunha infancia. Por veces sento á sombra dun amieiro, á beira mesmo do río Arnoia, e penso que a rula aniña no celme dun poema, do meu poema. E aínda que eu non sexa poeta. Volvín mirar de esguello a ese alguén e rompín os versos. Marchei só, a consolarme dunha realidade que non sei recitar. Ás veces chégame con contemplala e deixala pasar.

Tamén non sei quen me dixo que me conformaba con pouco. Normal, do pouco ó nada vai algo; pouco pero vai. Se pido moito e non me dan nada, e mellor logo conformarse coas migallas. Quizais por iso estaba a escribir versos. Porque son algo así como migallas daqueles namoramentos da infancia. Quen non se namoraba! Quen non escribía versos! Certo, na infancia. Agora, agora tan só toca escribir sobre o ruxerruxe dun latexo ou sobre o asubío dun anhelo. Pero non podo facelo en verso, para que ese alguén non me diga que non son poeta. Non son poeta; tan só recito os meus sentimentos. Sentimentos que escribo segundo me achego ata a Ponte das Cabras, lugar no que contemplo a unha troita correndo polo río arriba. Eu estou mirando para abaixo. A miña poesía está de capa caída ou de canga baixa. Volvo mirar de esguello a ese alguén e dígolle que o meu poema é coma un queixo cheo de buracos.

Finca Fierro. Martes, 11 de agosto de 2020