Veño de darlle a volta ó mundo. Saín hai tempo xa. Porque arrodear o mundo leva o seu tempo. Non é moco de pavo. Lembro que cando saín, chovía. Agora mesmo está chovendo; e ben. Como quería rematar no cabo Fisterra, por aquilo de que aí seica era a fin do mundo, tiven que saír desde unha provincia andaluza para cruzar o Mediterráneo a nado. Botáralle pulmóns ó asunto porque sabía que tragaría moita auga; pero nun amén xa baixara ás boleiradas por unha duna do Sáhara. Leváballe medo ós caníbais africanos, mais non atopara ningún. Digo eu que, ó mellor, xa non os había.
Non chegándome cruzar o Mediterráneo a nado, desde a illa de Madagascar tamén me botara ó océano Índico para cruzalo ata a mesma Australia. Por sorte non me atopara con tiburóns. Ó mellor era porque tampouco os había. En Australia fixera parada e fonda durante uns días por aquilo de que sempre foi un país que me fascinou. Faltaría máis: choutara cos canguros, mesmo ás veces me sentín canguro. E no Xapón pensara que me partira da cruz con tanto que me dobregara ante os saúdos.
Antes de que cruzara o Pacífico, tamén a nado, para aparecer en América, primeiro fora dar unha volta pola Siberia. Sempre quixen saber se aguantaba o frío. E aguantárao ben, coma un auténtico heroe. De América non digo nada porque, grazas ó cine, de aí coñecemos todo. Total, que cruzaría o Atlántico (a nado, faltaría máis) para chegar san e salvo ó cabo Fisterra. Agora que, iso si, non me importa confesar que cheguei rebentado. Estou descansando.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 7 de decembro de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario