FRENÉTICO

No día de san Brais estou frenético. Frenético por alcanzar o universo, por alcanzar o imposible. Pero, hai algo imposible para min?, para este heroe dos tempos nos que a pandemia nos ten cun nó na gorxa? Para un servidor nada é imposible. Nin tan sequera o que non existe. Se algo non existe xa o inventarei. Estou coa ansia rabuñando na alma para alcanzar o punto neurálxico do meu soño. Ante isto, vivo frenético. Intento calmarme coa música de Ennio Morricone, pero axiña imaxino un Far West frenético, a base de pelexas e tiros e desbandadas e indios e vaqueiros. Estou frenético con ganas de leas, de marañas. Porque estou canso de ser o manso deste planeta. Non queda outra que viaxar ó espazo sideral para combater o que non se ve.

E chouto con frenesí de planeta en planeta, de cometa en cometa e de estrela en estrela. E alá, no planeta que queda no quinto inferno, ou mellor dito aínda, onde o aire dá a volta vexo nun dos seus mares a Perla Negra navegando por entre as nubes da liberdade. Póñome aínda máis frenético. Achégome rapidamente, como pirata deste mundo descoñecido, no que quero abranguer, cinguir todos eses tesouros desa carabela, que son moitos. A Perla Negra cabecea sobre esas ondas dese mar dese e, ó contemplala, souben ó momento que aí estaba o meu destino, a miña fortuna, o meu control. Pouco a pouco calmei e o meu frenesí acougou sobre a almofada do meu soño. Agora póñome frenético por esta calma que me mata. Quero guerra!

Finca Fierro. Mércores, 3 de febreiro de 2021