MORRÍN MILES DE VECES

Si, aínda que pareza mentira, morrín miles de veces. Morrín cando estaba vivo e aquí estou. Morrín cando me negaron tres veces e, sen ser San Pedro, aquí sigo. Tamén morrín cando os versos me saían sen rima e cando os regos me saíron tortos. Morrín cando crucei o deserto cunha canoa ó lombo e cando afoguei no mar porque non sabía nadar. Morrín miles de veces pola contaminación das mimosas que me atopaba nos carreiros. Tanto cheiro amarelo marea ó máis recio. Cheguei a morrer soñando esperto e a resucitar voando cara ó ceo. Morrín cando me enfrontei ós extraterrestres que aterrarán nas Mestras e deume a vida o meu amigo alieníxena que pousara a súa nave case á beira, na Pitediña.

Morrín pola incomprensión de quen non me entende e pola indiferenza dalgúns dos que me arrodean. Pero como heroe que son, non hai quen me mate definitivamente. Sigo loitando contra o tempo e deixándome morrer cando proceda. Morrín xa tantas veces que ata chego a pensar que é bonito. Que é bonito morrer en silencio. Morrín en silencio o día que non había ruído. Morrín diante dun espello no que non me vía. Claro que agora penso que se debía ó bafo que o cubría. Morrín cruzando o túnel da ignorancia. Morrín ante un bomba nuclear e contemplando a miseria das vítimas. Morrín de amor e desconsolo. Morrín de xenreira e polas bravas. Morrín miles de veces porque miles de veces me mataron. Non obstante, sempre souben resucitar de entre os mortos e aquí sigo e seguirei dando guerra e ganando batallas. As miñas batallas.

Finca Fierro. Xoves, 4 de febreiro de 2021