Racho o silencio cunha acción abondo escandalosa. Non, non foi cun berro. Gústame berrar, gozo berrando; pero esta vez foi unha figura de porcelana que estaba no medio do corredor. Como me estorbaba, rachei o silencio no momento da patada que lle metín e estourou o ruído escandaloso no instante en que se esnafrou contra a parede. No chan, o ruído xa chegaba algo amortecido.
Rachei o silencio de forma escandalosa porque me deu a gana. Ás veces son así de besta e de inconsciente. Xa de rapaz andaba a esgazar o que pillase por diante coa vara de tanguer as vacas. Non se me esquecerá un día que andaba Detrás das Poulas coas vacas, nunha parcela do Trono e estudando un exame que tiña de recuperación, da materia Historia da Arte. Sabía que ese profesor, nas recuperacións, adoitaba repetir as cinco preguntas do exame orixinal ou caía a vida e obra dun pintor, nese caso, Goya.
O estudo sobre o pintor collino tan a peito que, as súas obras, asomaban na miña memoria a base de zorregadas coas que castigaba ás xestas e silvas que aparecesen no camiño da vara. Cando non me saía un título, zas, alá crebaba unha xesta cun golpe cheo de carraxe e mala uva.
Aí, nese caso, ese día, si rachei moitas veces o silencio con berros. Andaba só, polo que ninguén me oía, algún dato biográfico de Goya non saía e a forza do berro saía do meu peito. Hoxe non houbo berros, simplemente unha acción louca que pagou unha figura de porcelana.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 24 de agosto de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario