Eufrasio Osorio, O Mosquito, senta na cabeza do home do monumento á familia, en plena A Valenzá. Antes de nada, aclarar que o alcume do Mosquito non se debe a ese bicho traidor e covarde que se vale da escuridade para cribarnos polas noites, senón ó antigo arado de ferro. Feita a aclaración, chega a pregunta do millón: por que se empoleirou aí e a tanta altura? Simplemente para contemplar o panorama. O Mosquito é ás veces así de chulo e categórico. E, ollo ó dato, que aínda non o dixen: subiu en plena canícula. Así, de primeiras e sen esaxerar, andaremos polos 42 graos. Ó mellor só son 40, pero a estas alturas... grao arriba, grao abaixo pouco é.
Eufrasio Osorio, O Mosquito, subiu cun caderno para deixar constancia de todo o que contemplaba. Por exemplo, á súa dereita, unha terraza dun café na que non hai ninguén, e non pola calor, senón porque tal café pecha os luns. É luns. Á súa esquerda, outra terraza doutro café con catro ou cinco mesas ocupadas, á sombra (menos mal), desde as que a xente non deixa de mirar para o Mosquito. Teñen que pensar á forza que tan só a un tolo se lle ocorre apoleirarse aí, a estas horas.
Eufrasio Osorio, O Mosquito, anota que pasan coches facendo ruído co motor e coa música. Anota que pasa outro coche cunha muller que lle ensina un sorriso enorme e inmaculado, e que, ó momento, para máis aquel, o saúda con alegría. Tamén o momento preséntase a policía local e dille: “anda, baixa de aí, pasmón do carallo”. O Mosquito pechou o caderno e baixou suando.
Café O Chicote. A Valenzá. Luns, 1 de agosto de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario