Pois ó final vai ser que si; que penso nos acordes dunha canción de Leonard Cohen e que bailo claqué sobre a banda sonora de A Chorus Line. Aínda que o que soa nestes momentos sexa Melendi. Tamén penso no día que descubrín o Bolero, de Ravel; foi na película “Los unos y los otros”. Nunca asistira con tanto gozo a uns títulos de crédito finais! Quedara só na sala cinematográfica porque aquí temos a costume de non ver os títulos de crédito, cando, con eles e neles, hai todo un mundo. E non falo daqueles que ás veces son mellores que a propia película.
Pois ó final vai ser que si; que cantaruxo un tema de Sabina e que asubío, como non, unha composición de Ennio Morricone. Porque todas as composicións deste mestre son para asubiar. Ó mesmo tempo podo converterme e quero converterme en Gene Kelly bailando baixo a chuvia. Aínda que, hoxe, certo, pegan máis Os Resentidos con Fai un sol de carallo. Porque o fai. Sobre os 40 graos andaremos.
Pois ó final vai ser que si; que me rebelo, que me sublevo baixo as letras de Fuxan os Ventos e que sigo cos pés o ritmo dun Milladoiro celestial. E dentro dun cacho non quedará outra que andar pola Negra sombra de Carlos Núñez e Luz Casal. Porque segue a facer un sol de carallo. Non obstante, volve o pesado de Melendi a buscarme as beiras ou a catarme os piollos.
Pois ó final vai ser que si; que a vida é un baile nos pés, unha canción nos beizos e moitos latexos no peito. Viva a vida!
Café Brétema. A Valenzá. Mércores, 3 de agosto de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario