De camiño ó café estudei a posibilidade de cantarlle as corenta a alguén. Pero resulta que saíra da casa sen a baralla. Non obstante, no medio do atallo, díxenme que... malo será! E, efectivamente, empecei a esbardallar ou latricar contra todos os que se me puñan por diante. Menos mal que a maioría tan só se cruzaban comigo, é dicir, que cando me vían, e para non chocar, apartaban eles e arredaba eu. Unha cousa é baduar con palabras e outra engancharnos fisicamente.
Aínda que os hai que merecen moito máis que unha rifa, mesmo, sen abusar do abuso (perdoade a redundancia), unha pequena labazada (ou unhas cantas, pero só como caricias) non lles sentaría nada mal. Como se adoita dicir: as cousas claras e o chocolate espeso. Emporiso, tampouco son eu de botar man da forza física. Pola sinxela razón de que son pouquiña cousa e sairía sempre perdendo. Sempre.
Mentres que, iso si, esbardallando ou laretando son do que non hai. A cantar máis palabras groseiras máis alzo a voz, ou sexa, máis berros. A berrar non hai quen me gane. Imaxinade se berro desde o alto dun outeiro. E as bocaladas, blasfemias ou grosarías... estas, xa sabedes, son coma aqueles famosos pecados veniais que o cura nos perdoaba cun Noso Pai e tres Ave Marías, que nunca rezabamos, claro. Digo que por moito que esbardalle, que blasfeme penso que son un bendito. Digo, non o sei.
Café O Liñar. A Valenzá. Venres, 21 de outubro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario