Estudei a posibilidade de querer saber quen son. Agora mesmo, non o sei. Uns chámanme dunha maneira e outros doutra. Uns míranme de esguello, outros de fronte. Uns asubían ó verme pasar, outros bisban polo baixiño. Todos berran cando pensan que non os escoito. Teño oído fino.
Busco entre liñas a ver se me atopo e só vexo espazos en branco. Fago preguntas indirectas coa intención, iso si, de que as respostas sexan directas, e nin así. Nin tan sequera se dignan en contestar, en responder. Noto o desdén.
Busco entre os ruídos por se, nun casual, me volvera silencio. O único que atopo son algarabías, barulladas de indiferenza, de apatía. Busco nas gaiolas do tempo. Por se alguén me pechara cando a memoria non era nin recordo. Non me atopo preso, nin en liberdade, nin cruzando fronteiras. Non sei quen son nin me coñezo. Nin tan sequera as lembranzas empreñan soños. Nin tan sequera os soños paren sentimentos.
Queda a opción de esperar e a ver en que acaba o conto. Sempre existe a posibilidade de que algún inocente, que non sabe de que vai este esperpento, me atope, me encontre. Mesmo de que saiba quen son.
Alguén teño ser. Isto si o sei. O que son xa é outro cantar. Podo ser un cero á esquerda ou unha voaxa na herba. Podo ser un verso solto ou un poema completo. Podo ser a espiña da silva ou a flor do toxo, o ladral dun carro ou o rabo dun gato, o ouleo dun lobo ou o ouveo dun moucho, o son dunha campá ou o croar dunha ra. Ó final penso que serei o salouco feito anhelo e a ansia feita desexo.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 5 de xuño de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario