Cheguei canso de non andar case nada. Ó mellor foi precisamente por vir avagariño. Cando ando amodiño cánsome moito. Se corro durante días tamén me canso. Non son un heroe. Entón, mellor un termo medio. O que ocorre é que ás veces non consigo medir ben as présas. Unhas veces adoito chegar con tanta antelación a onde vaia que... Que menos mal que sempre traio comigo un libro e aproveito a espera. Outras veces chego xusto de tempo ou mesmo pasando uns minutos. Poucos.
Poucos, porque son máis ben de chegar con moita antelación. Nos cines de Madrid, tanto os acomodadores como as vendedoras das entradas, xa me coñecían todos. Eu chamaba a atención. A causa precisamente de chegar con media hora ou máis de antelación ó correspondente pase da película. Collía o libro e, como prefiro ler paseando en vez de sentado, gastaba as baldosas dos vestíbulos con tanta ida e volta. A estampa era para chamar a atención. Realmente, cando saía a algún lugar con tanta antelación era porque xa estaba máis que aburrido na pensión.
Cando vexo que o tempo se me bota encima, é aí cando acelero o paso de tal forma que non me estraña que alguén me chame o rápido de Bouzas. Porén, xa digo, non é desta forma cando máis canso. Canso ó andar amodiño. Agora mesmo, como vin amodiño, cheguei canso.
Esta canseira tamén se debe un pouco á nugalla. Todo hai que dicilo. O tempo climatolóxico tampouco axuda. O aburrimento tamén bota para atrás as ansias. E todo mesturado é como unha potaxe de folganza, de galbana, de canseira.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Sábado, 14 de xuño de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario