Achegueime á Consellaría do Espazo Sideral, onde, por certo, todos traballan flotando, para solicitar unha autorización para tirarme ás nubes de algodón da cunca do Miño desde o alto dos Castros. Paso moitas veces por alí e o espectáculo é impresionante; con ganas de botar a correr, lanzarme e aterrar sobre as nubes de algodón. Lera hai tempo que estaba prohibido a causa dunhas mortes por lanzarse sen saber. A partir dese momento, a Consellaría púxose seria e só da permisos de figos a béveras, e segundo o peso e volume do solicitante.
Como son pouquiña cousa e non peso un carallo, o funcionario que me atenden nin tan sequera me mirou. Para min que a sombra que lle debuxei sobre o mostrador foille suficiente para decatarse do meu volume.
Co permiso debidamente asinado collín o coche e marchei a fume de carozo para Os Castros. Xa as vin ó momento. As nubes. E si, máis que semellar a cunca do Miño, era un mar de nubes. Non o pensei dúas veces: baixei do coche, collín carreiriña e aterrei sobre unha nube branca, grande, mol, avelaíña, suave, branda. Que gozada!
O espazo e a contorna era toda miña e naveguei por diversos lugares choutando dunha nube a outra. Cando me decatei estaba incluso sobrevoando a serra, a zona do Xurés. Tiven que outear o horizonte, claro, para buscar nubes que me levasen ó punto de saída. Porque deixara alá o coche, que se non dábame igual baixarme en calquera lugar. Non tardei en chegar ó alto dos Castros. Con calma e con moita elegancia conseguín aterrar uns metros máis abaixo de onde deixara o coche. Unha gozada de viaxe!
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 26 de xuño de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario