Dous millóns e medio de nenos viven na pobreza. En España. Non digo en África nin na Cochinchina; digo en España. E oito de cada dez nin poderán comer unha vez ó día durante a época estival. É dicir, cando hai máis dispendio na sociedade: polas vacacións, polas foliadas, polo ocio, polo divertimento e, máis sangrante aínda, polas festas gastronómicas. Oito de cada dez mirarán para a comida, mirarán como come a xente nesas enchentes e, a eles, iráselles a vida.
Os nenos. Os máis vulnerables. Nas guerras. Na miseria. Nos desprazamentos ou traslados bélicos. Na inmigración. Nunha sociedade que os castiga con abusos, con malos tratos, con separacións e divorcios... Son danos colaterais nas disputas conxugais, nas xenreiras familiares, nas vinganzas eternas.
Agora mesmo, as comunidades autónomas andan ás regueifas, ás pelexas, a partir as peras polas distribucións ou reparticións dos nenos inmigrantes. Trátanse coma vultos que se levan de aquí para alá, coma coellos engaiolados dunha granxa a outra. Mírase antes a comenencia política que a propia saúde dos nenos, que a propia infancia. E a infancia non debería ter fronteiras. Nin cotas. Nin reparticións. Nin tan sequera reunións ou plenos ou reais decretos ou leis. E moito menos discursos finxidos, nin promesas rotas, nin feitos imposibles.
As comunidades, os países, os concellos, as vilas deberían ser coma Xesucristo: deixade que os nenos se acheguen a min. En vez de tratalos coma escudos, coma obxectos, coma escusas deberiámolos traer en andas, na palma da man. Como se adoita dicir: son o futuro. Moitos non chegarán ó día de mañá. Pola desleixo, polo abandono e pola ambición dos adultos.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 3 de xuño de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario