Aquí estou, cinguido a unha cerdeira para non a deixar escapar. As árbores non adoitan moverse, pero por se aquel. Non quero correr detrás dela para que ninguén pense que estou mal da cabeza. Nunca vin a unha persoa correr detrás dunha froiteira, nin de ningunha árbore. Porén, xa se sabe que sempre hai unha primeira vez.
Levo tres horas e vinte minutos abrazado a ela. Mesmo xa se me empezan a cansar os brazos. Como de cando en vez noto algo así coma unha vibración, coma un tremor, teño medo que sexa ela querendo marchar. Ó mellor é o aire que lle fai fretar algunhas gallas. Por se as moscas, vou seguir outras horiñas máis ou ata que se me agarroten os músculos; non vaia ser o demo que, nun despistar, nun descoido, a froiteira me diga adeus, moi boas. Ademais, tampouco estou tan mal. Imaxino que é unha muller e xa os músculos se relaxan, aínda que sigan firmes.
Hai uns minutos chamoume a berros o Inocencio da Contemplación (nós abreviamos con Contempla), pero non lle fixen caso. Non quixen romper o abrazo. Tiven medo que a cerdeira botase a correr. Aquí sigo e perdón por non me presentar aínda. Son o Lucino das Toxeiras, aínda que me chaman O Tolo da Canella. O de Toxeiras vén porque meus pais andaban todo o día e todos os días rozando nos toxos. Non tiñamos nin temos corte, nin tan sequera eidos para estercalos. Ás veces a xente dicía: cada louco co seu tema. O do meu alcume entendo o da Canella porque vivo nun canellón, pero o de Tolo non sei a que vén. Alá cada quen coas súas opinións, pareceres e sabedorías.
Café Rooster. Ourense. Luns, 2 de xuño de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario