Teño
medo de parir ansiedades de xoguetes brancos ou de tolear con rodas vellas de
muíños. Cada camiño que leva pola escura sombra dun soño é como un niño de
pardal sen ovos. Ou sen paxaros. Quen puidera mollar hoxe un cacho de boroa
nunha cunca de leite quente! Ou migala nun prato de caldo para que absorba a
graxa do unto. Teño medo de chorar pingas de orballo nun amencer de xeada.
Quedaríanme conxeladas. É moito mellor rir a cachón con catro versos mal escritos
e unha novela barata. Non todos sabemos escribir no latexo sinfónico dunha arca
de pantrigo. Na que se gardaban os recordos dun tempo perdido. Ou non. Quen
sabe o que é perder o tempo? Quen sabe aliñar os versos daquelas mañás no Medo?
Que tempos! Ninguén quere pagar o prezo daquel vivir sen vivir no inferno.
Teño medo
dunhas pegadas que marcan as corredoiras da vida ou os carreiros da inocencia.
Quen se atreverá a tirar a primeira pedra? Nin tan sequera o suspiro dunha
fotocopia é quen de rosmar polo escrito orixinal. Chega con dicir que a semente
dun recordo será o froito dunha realidade que alguén ten que escribir. Quen a
escribirá? Nin o ruxerruxe duns parágrafos espertarán ó soño durmido dun conto
que ó mellor non ten final feliz. Os carreiros da inocencia van e veñen polas
leiras da nostalxia e polos montes da inercia.
Café
Brétema da Valenzá. Venres, 8 de xullo de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario