Acabouse
o que se daba. As miñas vacacións. Aínda que o de vacacións é un dicir. En tal
caso, comentar que esta semana pasada foi a única na que non me acheguei ningún
día á viña para fochicar nela (se exceptuamos o sábado, claro, pois ir os
sábados é lei de vida). Pero o venres tiven que pintar unha habitación, e o de
pintar si é quizais o traballo que máis odio nesta vida, máis polo detalle de
preparar a habitación que polo propio traballo da brocha. Cando pinto ata chego
a cantar aquilo de “pintooor, que pintas con amooor”; pero baleirar a
habitación e tapar aquelas cousas ás que non queres que se lle toquen, iso é o
que me tira pola borda as ansias de facer algo útil. Total, que de vacacións,
de vacacións... agora, a partir de mañá si empezan as miñas auténticas
vacacións.
Aínda
que, se o pensas friamente, o ser humano non necesita vacacións, non debería
ter vacacións. Por non necesitar non necesita nin tan sequera mágoa ningunha.
Mentalmente estamos podres, chocos, pútridos. Non valemos para nada. Tan só
para o malo. Mirade, estamos cheos de ladróns e de asasinos; ben co método
terrorista, ben co método porque lle dá a gana, ben co método porque se lle
cruzaron os cables, ben co método xenófobo. Ultimamente hai mortes a darlle cun
sacho en atentados, loucuras, maldades. Creo que aínda que nos confinaran á
máis absoluta soidade, non sei, pero creo que nos matariamos a nós mesmos.
Somos retorcidos de carallo. Falamos moito das bondades, dos sorrisos, das boas
accións, pero o demo que levamos dentro sempre sae a flote. Sempre. Se traballaramos
a esgalla non teriamos tempo de matar. Así é que... fóra vacacións!
Finca
Fierro. Sábado, 23 de xullo de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario