POLAS CARBALLEIRAS DA MELANCOLÍA

            Charlie Parker deixa caer polos auriculares a súa música de jazz para que un servidor saia á ventá, contemple a noite e pense que non todo é como se pensa. Non. Ás veces saen os tiros polas culatas. O peor é se non te atopas no Oeste; se estás, por exemplo, nun campamento sioux, que non ten nin winchesters nin colts. Alí, o máis seguro é que saian as frechas para atrás. Pois coidadiño cos ollos! É igual, no Oeste ou no alto do Himalaia tamén se torcen as cousas. Coma nos eidos. Bótalle unha ollada ós sucos dun eido, de calquera eido, e verás como sempre hai algún que saíu torto. É que a vida ás veces dáche cada tremor, cada susto que te ladeas, que te torces. Ou que coxeas. Máis ou menos.

Segue o saxofón de Charlie Parker para que eu siga divagando porque de algo hai que morrer, digo que algo hai que facer, sexa en liña recta ou sexa dando reviravoltas polas carballeiras da melancolía. De que melancolía, oh, de que melancolía? Da que sae dese saxo que viaxa polos soños dun papel en branco. Pero hai papeis que están máis esborranchados co demo. A cuestión está en como estivo, está ou estará o demo. O demo é algo máis que unha representación dun espírito maligno con rabo e cornos. O demo vai máis alá do inferno. Digo eu. Penso eu.

            Finca Fierro. Xoves, 30 de xuño de 2016