Miro
cara ós pés e vexo os pés. Estou descalzo. Teño desas alpargatas de poñer e
quitar. Quiteinas e por iso estou descalzo. Á veces, aínda que non as quite,
cáenme. Miro para os pés. E a vista váiseme cara á deda pequeniña do pé
dereito. Está tan curvada, tan curvada que semella o Outeiro Babeiro de Baños
de Molgas. Uf, non hai anos xa que se me puxo así! Aínda era neno. Nunha desas
tardes nas que, milagre!, me deixaron ir á piscina. O de milagre vai porque non
sempre un podía facer o típico dun neno; naqueles tempos os nenos do rural, ou
mellor dito, os das vacas, non tiñan tempo para ser nenos. Fóra do verán: escola
e vacas ou eidos. No verán: vacas e eidos. Pero unha tarde fun á piscina. Esta,
por toda a súa beira, tiña un bo tramo de formigón antes de que aparecese a
herba verde da Ansuíña. Nunha desas, o paisano que escribe botouse a correr,
mediu mal a altura de levantamento do pé dereito e este, claro, arrastrou,
pegou no cemento.
A deda pequeniña foi a que levou o golpe. Encollinme de dor,
e non berrei por vergonza. Pero desde aquela tarde, esa deda ten a forma do
Outeiro Barbeiro. Agora, algunhas veces, cando probo algún que outro calzado, ó
principio, cústame acomodar ben o pé dereito. Menos mal que, despois, o calzado
vai cedendo.
Finca
Fierro. Mércores, 13 de xullo de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario