Cae
a canícula na véspera
de San Xoán e Dooley Wilson deixa escapar ese
“As Time Goes Bye”, esa
canción
fetiche da mítica “Casablanca”.
Cae a
canícula de tal maneira que ata é un crime saír a estas horas á
rúa, ou sexa, ás tres e vinte e cinco da tarde. Si,
haberá que esperar polo menos ata as seis para o típico cafeciño e
para a lectura dalgún outro xornal. Este, no que escribo, xa o lin a
iso da media mañá. Pero
aínda que caia a canícula, a música de Gato Barbieri refresca un
pouco os sentidos. Aínda que caia a canícula, esta non é quen de
prohibirlle ós pensamentos que bulen e furguen por entras as sombras
da
ledicia. Porque hai momentos na vida que nin un cravo ardendo é quen
de impedir os soños, as ilusións, as ansias.
Cae
a canícula ás tres e media da tarde mentres Alanis Morissette deixa
caer un “My Humps” que, quéirase que non, chega con tal ritmo
melancólico, que non queda outra que poñerse en situación de
quedar coa ollada perdida e
deixar pasar o tempo.
Hai temas que te lanzan a unha melancolía sen cuartel. Tamén
é certo que outros estás desexando que rematen. Como esta canícula
que funde a un na nugalla máis impresionante. Claro
que esta nugalla vén a salvala João Gilberto con “Wave”. De
todos é sabido que a música salva o que
non se pode salvar.
Coma os soños. Coma o reflexo nun espello. Coma as cores da arco da
vella. Coma ese sorriso que resplandece por todo o universo. Cae
a canícula nesta véspera de San Xoán e non queda outra que
aguantar. Ou acubillarse á
sombra dun sentimento.
Non
está mal.
Finca
Fierro. Martes, 23 de xuño de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario