Quere
a rula emprender o voo cara á un mañá afastado, pero tenlle medo ó
vento con refachos. Queda entón quietiña no niño da súa
conciencia.
O
vento funga e furga por entre os piñeirais do Medo. E polos
carreiros dos tempos pasados vai o silencio subido a uns instantes
que non teñen desperdicio. Quen máis quen menos quere deitar no
niño do sentimentalismo. Aínda que este non está ó alcance de
calquera. Queda o amor estancado no alto dun palleiro e sempre haberá
pegas que
intenten escarallar o momento. No
horizonte escóitase un berro, moi semellante a un ouleo. A
rula alza entón o voo e plana coa parsimonia dunha aventura por
entre as matogueiras dos Currás.
Axiña atopa ó pombo que a
contempla. Sabe que este non lle perderá ollo. Ata os pombos teñen
miradas que os delatan. O seu espreme
o seu intelecto
cada vez que ela lle roza só que sexa cunha á. Como
non lle importa, incluso como lle gusta, a rula ronda de galla en
galla para que ó pombo lle caia a baba. Ó pombo cáelle a baba. Nun
arrouto de esperanza tamén este emprende o voo e dedícase a facer
arabescos por se aquel. Por se cae a bicoca para a súa vida. E sobe
e sobe e sobe para lanzarse en picado entre as ás dun soño, do
seu soño. A rula non aparta e deixa que o pombo se acubille á súa
beira. É bonito formar parella. O vento con refachos segue abaneando
as gallas, pero hai amores que enganchan. Deixan
que pase o tempo en silencio e outean o horizonte entre saloucos e
anhelos. O pombo mira para a rula. A rula contempla ó pombo e para a
historia queda este conto.
Finca
Fierro. Martes, 30 de xuño de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario