O MEU BALLÓN

Tiven que botarme a correr. Porque vin o ceo tan encapotado que pensei que chegaría a fin do mundo. Tiven que botarme a correr, pero non sei por onde andaba. Estaba nunha carrilleira, nunha carrilleira calquera pero sen saber o punto exacto. Resumindo, que estaba perdido. Algo que me estrañaba moito, xa que sempre tiven un bo sentido da orientación. Ademais, estaba cerca da miña vila e coñecía todos os camiños da contorna. Pero neses momentos sentinme perdido. Mirei cara ó ceo e meteume medo. Corrín. Cando rematou a carrilleira, choutei valados, goldrei ríos, subín a outeiro e, aínda así, non conseguín divisar ningún lugar coñecido.

Un sexto sentido me dicía que algo non marchaba ben. Botei as mans á cabeza. Refreguei os ollos. Escoitei os latexos do corazón. Demasiado fortes. Mancaban no peito. Quixen calmarme e foi peor: empecei a tremer. E foi naquel momento cando se rachou o mundo. Os tronos e os lóstregos fixéronse donos e señores do entorno. Non me podía refuxiar baixo ningún carballo. Sempre escoitara que, para as chispas, eran un perigo latente. Seguín correndo. Crucei caldeiras cheas de auga, matogueiras de silvas bravas e cercados con arames de espiño que me racharon a roupa e me esgazaron a pel. Estaba empapado xa. O frío fíxome recordar por que corría e por onde corría. Corría porque estaba a buscar unha felicidade compartida. Sabía que estaba cerca. Ó mellor detrás daquel castiñeiro se acochaba o sorriso branco, inmenso e eterno. Ou detrás daquel valado, onde estaría sentada aguantando o ballón de auga. O meu ballón.

Finca Fierro. Venres, 5 de xuño de 2020