O MOMENTO DE SAÍR

Desexando que chegue o momento de saír. Teño medo que me caia a casa encima. Sería un desastre, unha perda moi grande. Pola casa, non por min. Eu, á hora da verdade, son coma un lixo nun ollo. Ou como unha peneira, á que bambean ó seu antollo. Sei que me deixo abanear, pero non teño forma de evitalo. Hai circunstancias na vida nas que o silencio apaga os berros e nas que os berros afogan ante a indiferenza ou ante o desdén. Non obstante, non me vencerán tan facilmente. Ata son capaz de rexurdir dos cascallos. Porque, cando quero, a miña forza de vontade é moita. E que ninguén me tente porque boto a correr coma un lobo e póñome a oulear debaixo dun balcón. A verdade é que teño ganas de oulear polo que foi, polo que é e polo que será.

Ata case prefiro morrer esmagado por un simple balcón que por unha casa en condicións. Ás veces un é feliz con pouca cousa. Pero mentres non morra nin esmagado nin enterrado baixo pedrullos, intento recoller todo o que teño espallado pola mesa porque estou desexando que chegue o momento de saír. Quero ir tomar o aire. Sinto que abafo ante a ansiedade de querer o que non se ten. Ou o que non me dan. Sinto que necesito correr e buscar e latexar e matar o silencio berrando. Berrando coma un lobo doente. Aínda así recollo con parsimonia mentres a miña memoria debuxa sobre as miñas entrañas un sorriso que alegra, ou que mata, ou que dulcifica. Porque hai sorrisos que son eternos e divinos. Chegou o momento de saír. Saio coa felicidade petando, batendo no meu peito.

Finca Fierro. Martes, 2 de xuño de 2020