TEMPO DE...

Tempo de correr por entre as rúas dunha cidade deshabitada, baleira. Non se ve a ninguén, e por iso busco desesperadamente. Non quero estar só. Non quero sentirme só. Tempo de mirar para obxectos que se perden no tempo. Eu que sei, un vestido azul, un disco de Melendi ou de Sabina, un coche vermello, unha foto do revés; obxectos que estiveron e xa non están. Búscoos desesperadamente. Porque existiron no tempo. No meu tempo. Tempo de navegar polo mar para atopar unha illa deserta. Nesa, na que está a esperanza eterna, a felicidade completa. Tempo de asubiar unha canción que vai e vén polas tardes de conversa. Ou polas noites de silencio.

Tempo de aloumiñar uns sentimentos que acougan sobre a pobre memoria dun imberbe. A memoria descansa, con parsimonia, sobre a almofada desde hai un par de meses, aínda que o tempo, ás veces, é un suspiro. Non obstante, ante o salouco, é eterno. Porque o tempo vai e vén dun instante a unha eternidade. Tempo de pensar sobre o xemido dunha palpitación, sobre os milímetros dunha pel suave, sobre uns bicos nos labios, sobre unha mirada chea de paixón. Tempo de amar en silencio. Ou con barullo. Ou só. Ou correndo. Ou rindo. Ou chorando. Ou berrando. Porque hai berros que esgazan algo máis có tempo. Tempo de ler o poema lonxe de onde se está escribindo, aínda que todos os versos chegarán... a tempo. Os versos sempre chegan. Porque saen de moi dentro, do máis profundo do ser humano. Tempo de rematar os pensamentos que fluíron para que cheguen a tempo.

Finca Fierro. Sábado, 6 de xuño de 2020