CARÁCTER DE SENTIMENTO

Xa lle imprimín carácter ó sentimento que asomou de cando eu contemplaba a fermosura dun conto, do seu conto. Agora son máis analista no ritmo dos latexos cada vez que escoito a súa canción. Manda cancións que veñen e van polos camiños semanais da miña ansiedade. A miña ansiedade é moita. E quero moldear o carácter para que nada me pille desprevido. Sabemos que a vida, ás veces, anda ás cegas ou ás agachadas. Porque, por veces, tropezamos e temos medo. Así é que non queda outra que estampar certa lóxica no carácter do sentimento. Non podo deixar que tal sensación se acovarde ante a súa presenza. Tamén teño dereito a vestir a felicidade coa cor azul, por exemplo. Ou a quedar de paspán esperando que pase. Que todo sexa polo ben dunha alegría que asoma ós ollos con tan só observala, con tan só contemplala.

E non me importa, por suposto, esgazar o peito berrando de contento. Hai situacións nas que a vida baila unha muiñeira sobre a bágoa dun fandango. Hai instantes nos que unha simple palabra corre polo folio en branco para chegar ó punto final do desexo máis sentimental. Algúns, que se lle vai facer, escudámonos nun papel en branco que, pouco a pouco, enchemos con sentimentos ós que, iso si, lles temos que imprimir un certo carácter para non quedar perdidos no limbo da simple nostalxia. Agora non queda outra que mirarlle á cara e deixar que ela lea ou vexa a profundidade da miña ollada. Díxose sempre que unha mirada vale máis que mil palabras. A miña describe toda unha eternidade.

Finca Fierro. Domingo, 7 de xuño de 2020