Baixou do coche. Pechou a porta do vehículo. Mirou para arriba,. Mirou para abaixo. Cruzou a estrada. Buscou no bolso. Sacou a tarxeta. Meteuna no caixeiro. Manipulou nas teclas. Sacou 100 euros. Gardou a tarxeta. Mirou para arriba. Mirou para abaixo. Cruzou a estrada. Abriu a porta do coche. Entrou no vehículo. Pexouse co cinto de seguridade. Mirou para o home. Arrinca, lle dixo.
O sol, hoxe, está acochado entre nubes grises. Non coñezo de nada á muller. Simplemente, eu pasaba por alí. E entre realidade e ficción inventei ou imaxinei tal situación. De cando en vez asumo que non sei moi ben que contar, pero esa maldita obriga de dicir algo todos os días ou case todos os días... E, se quero, algo sempre sae.
Aínda non andara uns vinte metros cando vin, ó lonxe, o coche. Era gris. Dunha marca descoñecida para min. Ós poucos metros empecei a fixarme no condutor, no home. A muller xa a coñecía. O home era moreno. Pelo algo rizado. Sorriso nos beizos. Acenos, cara á muller, coa man esquerda. Xusto, ó cruzarse comigo, miroume fixamente. Fóiselle o sorriso dos beizos. Viu ó momento a pistola que o estaba apuntando. Deu un golpe de volante. Ensineille un sorriso máis grande que o que tivera el. Soprei sobre o canón da pistola. Non tardei en perder o coche de vista.
Dalgunha maneira hai que deixar constancia do que non aconteceu, do que nunca aconteceu. Tan só esa maldita obriga que me fai dicir o que é e o que non é. De cando en vez, a vida tamén é iso: unha verdade chea de mentiras ou unha mentira chea de verdades.
Café Tarona. A Valenzá. Domingo, 23 de xullo de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario