Pensei que morría co susto. Recibín unha chamada telefónica desde o tanatorio Ti Que Estás No Limbo. Collín a chamada porque podía ser algún familiar ou amigo íntimo; ás veces tardo en saber do falecemento de alguén. Tamén me estrañou moito o nome do tanatorio. Non o coñecía. Sabía que non era de por aquí. Paso a transcribir toda a chamada. Tal cal.
Boa tarde. Non te asustes. Son o propio defunto: Salomón Vertixe Lucera. Ti non me coñeces e eu, sinceramente, tampouco te coñezo nin persoal nin fisicamente. Só por medio dos teus escritos. E que queres que che diga; faime ilusión que veñas ó tanatorio. Simplemente iso: que veñas. Non quero que me chores nin que te emociones. Digo o de emocionarse porque, por veces, o ambiente fai que se nos mollen un chisco os ollos. Eu tan só quero sentirte aí, dentro da sala. Nin tan sequera fai falta que te achegues moito. Ou si. Veña, si, achégate deica o mesmo cristal. Tranquilo, non me vas ver. O de deixar o defunto ó descuberto está pasando á historia. Se te noto máis cerca... non sei, síntome mellor, case coma se rematase esta redención miña do limbo. Ó mellor, e sen que te decates, dásme un empurrón para alcanzar o ceo. Non é que fose boa persoa, pero... Pero recoñezo que me rabuñaba a conciencia cando lía algunhas cousas túas. Es un bo home.
Aí rematou a chamada. A do defunto. Dubidei moito en se alguén se estaba burlando de min. Que raro, por probar. Achegueime ó velorio, que estaba no quinto inferno, e ó entrar notei unha cousa rara no peito. Souben ó instante que fora o defunto o que me chamara.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 11 de agosto de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario