Substituín un dente por un caxato do temoeiro. Semellaba unha morsa. Fun mirar ó espello e non me coñecía. Isto recórdame a meu pai cando só lle quedaba un dente. Era enorme. No maxilar de abaixo. Cando botaba a rir estaba, para máis, gracioso. O mellor de todo era que ese único dente non o usaba para comer. Éralle demasiado grande e, ademais, para que? A el chegáballe coas enxivas. Seguro que as tiña máis que encalecidas. Porque, iso si, comía de todo, mesmo as codias de pan ben duras. Leváballe tempo pero era como unha trituradora: e dálle, e dálle, e dálle.
O caxato do temoeiro collino deste mesmo aparello, que aínda estaba colgado na palleira desde mediados dos anos oitenta do século pasado. Cando o metín no oco do dente incluso lle notei un certo sabor e un bo cheiro a salgueiro. Facía algo así como media curva, e de aí que semellase unha morsa.
Algo besta son. A proba é que cando me poño a falar con “gente bien” intento disimular o caxato, é dicir, intento escondelo poñendo a man por diante. Coma quen que estou sacando algunha febra de touciño cun escarvadentes. Un escarvadentes inexistente, claro. Menos mal que case non me relaciono con esa xente. Eu son doutra clase social. Ui, si, aínda hai algo de distinción, ou sexa, bastante diferenza.
Tamén é verdade que, ás veces, só que sexa por amolalos un pouco, ó falar con eles, fágoo cun sorriso aberto para que vexan ben o meu caxato do temoeiro. Non primeiro momento bótanse para atrás, e non tardan en querer despedirse.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 28 de xullo de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario