Quixen estudar para físico nuclear e son pastor de ovellas. Dunha ovella tan só. Ando día e noite detrás dela polos montes de Baños de Molgas. Xa nos coñecemos tan ben que nin ela precisa de beados nin eu necesito berrarlle. Moitas veces chéganos coas olladas ou cun simple aceno meu para executar as accións que lle mando. É moi obediente e eu quérolle moito. Ela compénsame refregándose contra as miñas pernas.
De cando en vez sigo lendo temas relacionados coas bombas de neutróns, por exemplo, pero a maioría do tempo o emprego en analizar as cagalleiras da Lucinda para adiantarme ás súas enfermidades. Si, unha cagalla dela ben estudada descobre todo un mundo. E, si, púxenlle nome e chámolle Lucinda. Foi o primeiro que se me veu á cabeza. Agora mesmo estou pensando en Dionisia, pero xa está. Non lle vou andar cambiando o nome porque si. Non quero poñer tola á miña ovelliña.
Non son especialista en física nuclear, pero xa non me importa. Son feliz coa miña ovelliña e incluso o pasamos ben. Cando vexo que xa paceu o suficiente, poñémonos a xogar: ela pegando brincos e eu escachando coa risa. Canto máis río, máis chouta ela. É unha marabilla! Ó marchar para a casa vén detrás miña coma unha bendita. Non dorme á miña beira porque tampouco quero que se lle suban as miñas amabilidades á cabeza. Tampouco eu me apodero no seu espazo no cortello no que a gardo pola noite. Non son físico nuclear; son o pastor da miña ovella.
Cafetaría Urgencias. Ourense. Domingo, 9 de xullo de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario