Andei uns cantos quilómetros. Non sei, un par deles ou, como moito, tres. Porque non quixen coller o autobús. Tampouco o meu coche. Quería facer o percorrido andando ou, simplemente, quería andar. Ás veces, baixo un sol de carallo. Pero como a miña intelixencia, de cando en vez, asoma, andei pola sombra. Que se leva moito mellor. A andaina, digo. Vaiche boa!
En todo o traxecto escoitei música, desde Pink Floyd a Supertramp e desde Led Zeppelin a Manolo Escobar, e aínda sigo coa música nos oídos. No primeiro quilómetro vin cousas que ninguén viu, nin tan sequera Rutger Hauer en “Blade Runner”. Vin a un escornabois dálle que te pego cun saltón e cando alcanzaron o orgasmo, os dous, quedaron en posición decúbito supino. Iso, nin a película máis esperpéntica. Nin as naves en lapas máis alá de Orión.
No seguinte quilómetro déuseme por pensar e, aínda que miraba, non vía nada. Percorrín ese quilómetro en tal situación que mesmo nin sabía por onde andaba. Tan só as ondas cerebrais furgaron polos recordos dun tempo que xa foi. O tempo que é agora mesmo será tamén pasado e recordado para a próxima andaina. Ó andar adoitan asomar filosofías baratas que non resolven nada, pero entreteñen. Tamén nese quilómetro lancei un asubío en non tardou en aparecer Lauren Bacall. Sentinme o Humphrey Bogart da pantalla!
Cando cheguei ó destino quixen intuír os quilómetros andados e... para que? O asunto estaba en contar o acontecido, en crear un clima de misterio nun relato incongruente.
Cafetaría Urgencias. Ourense. Venres, 18 de agosto de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario