Merecen un monumento. Os árbitros.
Estou a contemplar o derbi madrileño no Vicente Calderón. A barafunda, as pelexas que hai nas áreas cada vez que
acontece unha falta ou un córner. Uns e outros intentando enganar ó árbitro.
Si, xa sei que hai unha tensión horrible, que os nervios tal, que a loita cal e
que o resultado non digamos; pero despois, cando o árbitro pita, por que non
recoñecen os seus erros. Tanto uns coma outros. Pois si, non me tocou. Pois si,
simulei a caída. Pois non... corren coma energúmenos detrás do de negro
reclamándolle un empurrón que non existiu, unha testada que non se levou a
cabo. Uns e outros. Os vinte e dous. Máis os adestradores. Máis os suplentes.
Máis os tantos miles e miles de afeccionados. Pois non; mañá os xornais
escribirán que o árbitro patatín e o árbitro patatán. Non asomará en ningunha
portada unha solicitude de castigo para o xogador que simulou o que non había,
non asomará o recoñecemento para este árbitro, nin para outro calquera. Todo o mundo en contra deles. Incluso
desde antes de iniciarse o partido eles mesmos xa saben que están... sós ante o
perigo.
Café Aitana 39 da Valenzá.
Domingo, 2 de marzo de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario