Raña a ferida que lle proe e
deixa vagar a ollada por entre as gallas dos piñeiros e dos carballos. Non
busca nada en concreto, pero mira porque se non tería que pechar os ollos. Se pecha
os ollos, dórmese. Nótaselle a leguas que ten sono, que lle pesan as pálpebras;
de aí esa ollada perdida. Cando unha persoa está esperta, as miñas dos ollos
bailan, brillan, relocen. As del vense amorfas, cansadas, medio mortas. Intenta
fumar un cigarro pero ata lle custa unha barbaridade levantar a man para buscar
o paquete de tabaco. Nin tan sequera o intenta. Recóstase na cadeira e deixa
que pouco a pouco os llos se lle pechen. Volve rañar a ferida, xa cos ollos
pechados. Nun santiamén a cabeza ladeouse sobre o ombreiro dereito. Pero o ruído
dun golpe sobre unha mesa sobresáltao e coa man esquerda refrega toda a cara,
facendo máis fincapé nos ollos. Non consegue aguantar sen durmirse. Opta pola
solución máis sinxela: levantarse e emprender unha camiñada polas rúas da
cidade. É o que fai.
No hay comentarios:
Publicar un comentario