Hai
nenos inquietos. Hai nenos tímidos. Hai nenos calados. Hai nenos nugalláns e
hai nenos que latrican que nin o demo. Moncho Borrajo era destes últimos. Aínda
hoxe, Moncho Borrajo latrica que nin o demo e á velocidade da luz.
De
neno, cando pasaba os veráns en Baños de Molgas e como todos es demais nenos,
polo xeral, andaban no monte coas vacas ou cavando nos eidos, non lle quedaba
outra que buscar a alguén que o entretivese, que o enredase un pouco… ou que o
escoitase. Recorría a miña nai. Pois aínda que ela tamén era das que andaban
sempre nas leiras (que remedio!), a miúdo dedicábase máis a fochicar na Cortiña, ó lado mesmo do cemiterio.
Moncho Borrajo sabía que era alí onde mellor a podía atopar. E para alá
marchaba, desde a súa casa, na ponte nova, ata o barrio da Igrexa, ata a Aira
de Arriba. Imaxino a miña nai (co que lle gustaban os nenos) mordendo nas
meixelas do Monchiño con todo o cariño do mundo, pero ás veces mordía con tanto
amor, con tanto querer que chegaba a mancar. Imaxino a Moncho Borrajo dálle que
dálle á lingua e a querer saber. E imaxino ós dous rindo a cachón ante as
palabras do cativo. Porque, Moncho Borrajo, de rapaz, seica xa prometía.
A
confianza do humorista, do showman
molgués con miña nai, coa miña familia debíase, por suposto, á confianza
existente entre a Dundina (a nai do Moncho) e a Lola da Amparo (a nai dun
servidor), a maiores do propio parentesco existente entre unha familia e outra. A confianza foi tal que toda aquela roupa que
lle sobraba ou que xa non lle valía ó fillo da Dundina acababa caendo na casa
da Lola. Por sorte ou por desgraza, a miña familia nunca viviu na opulencia,
nin tan sequera na medianía do bo vivir, máis ben na miseria ou na máis
absoluta sinxeleza, e todo caía entón na casa como auga de maio. Imaxinade as
prendas de vestir.
Nunca se me esquecerá
unha gabardina de Moncho que levou o seu uso nos os lombos dos meus irmáns e fíxose
vella sobre o meu ata que non valeu nin para vestir santos, a pobre. “Neno,
colle cobertoira”, berraba a Lola. Eu collía sempre a gabardina de Moncho
Borrajo. Porque me sentaba ben. Porque non era pesada. Porque era bonita. E
porque me cubría.
Como o tempo pasa e
todo cambia, o rapaz que buscaba parola ou que buscaba a quen o escoitase,
converteuse nun chiscar de ollo en todo o que é hoxe. Pero sei que aínda, de
cando en vez, pensa na Lola da Amparo e nas tardes que o entretivo naquel terreo
da Cortiña. Como o tempo pasa e todo
cambia, o contacto, quéirase que non, foise perdendo, pero sábese que a memoria
é o mellor amigo que ten o ser humano.
Coincidín co éxito, co
boom de Moncho en Madrid, máis en
concreto, na sala Cleofás. E foi a partir de aí onde se “reiniciou” de novo o
contacto con el. Lembro que foi dicirlle “son o fillo da Lola da Amparo” para
que me abrise as portas de par en par. Recordo o seu patrocino daquela viaxe ás
Canarias cuns cantos veciños do concello (que, recoñezo, trouxo o seu aquel, a
súa polémica política) para a que preparara un escrito, un relato sobre o
humorista e que, por vergonza, nin me atrevín a ler diante del e de todos nin
me atrevín a darllo, a remitirllo incluso. É igual; o meu cariño teno sempre.
Polo que me gusta como humorista, como pintor e como caricaturista e, por
suposto, polo contacto que mantivo coa miña nai. Só por isto xa merece o meu
respecto. E non falo do que significou para min a súa gabardina porque igual me
emociono.
Café Bran de Ourense.
Luns, 7 de setembro de 2015
No hay comentarios:
Publicar un comentario