Dáme medo escribir sobre o pobre
Rompesuelas, sobre o touro da Veiga. Porque temo cabrearme e lanzar insultos sen
orden nin xeito. E hoxe en día, insultar a alguén está bastante penado e a
pesar de que teñas toda a razón do mundo. Creo que, neste caso, quen máis quen
menos (exceptuando a eses energúmenos –ui, perdón) e con dous dedos de fronte
sabe que o que acontece en Tordesillas é simple e sinxelamente un asasinato, é
dicir, máis alá do maltrato. E impórtame un carallo que sexa un animal! Un que?
Quen é máis animal?
Os estúpidos defensores (ui,
outro perdón) dese “excelso” acontecemento alegan en defensa propia a famosa tradición.
Por tradición guillotinábase e sempre nos pareceu unha atrocidade. Por
tradición queimábase á xente nas fogueiras e cagabámonos na inquisición e na
lúa inversa. Por tradición, en moitos países, aínda se lapida a moitas mulleres
e exclamamos: que barbaridade!, que bestas!, que animalada!
E o inoperante, inepto e folgazán
(perdón, perdón, perdón) Goberno español non é capaz de tomar cartas no asunto
para prohibir esa barbarie ou para publicar unha lei que diga: “A partir de
agora, para que quede de tradición per secula seculorum, permítese a todo
cidadán aguilloar nos lombos dos defensores desa insultante `festa´ do touro da Veiga”. Eu apuntábame a aferretar,
a aguilloar cunha aguillada ben longa e ben dura neles. E sen perdón nin
hostias.
No hay comentarios:
Publicar un comentario