Sana, sana, colita de rana, si no sanas hoy,
sanarás mañana. Un conto chino! A miña nai nunca me fixo iso, nunca me
tratou as mancaduras con cariño. É máis, a maioría das veces, como chegase
mancado á casa, levaba outras por encima. Se me cortaba cunha fouce, por
exemplo, acababa sentenciando que foi porque non a collera ben ou porque non a
usara debidamente ou porque eran feridas de guerra. Por certo, todo se pega;
agora son eu o que lle digo ós meus fillos que son feridas de guerra. Mais eu,
antes, tiña unha vantaxe con respecto ós rapaces: a auga da burga de Baños de
Molgas. Ante calquera rascadura, corte ou trompazo baixaba correndiño pola rúa
da Igrexa e metía ou mollaba a ferida nesa auga. Por pouco tempo. Porque 49
graos e medio de temperatura non é moco de pavo. Quizais a ferida non curase ó
día seguinte, pero sei seguro que cicatrizaba antes do normal. Non obstante, o
mellor era iso: non mancarse para evitar as labazadas da nai. A culpa sempre
era miña. Lembrade: se aprobaba era grazas á Virxe dos Milagres; se suspendía…
porque era un burro ou un nugallán. Aínda así, miña naiciña, como te boto de
menos!
No hay comentarios:
Publicar un comentario