Guerra das bandeiras. Guerra pola secesión. Guerra de Siria.
Guerra de declaracións. Guerra polos refuxiados. Pero ningunha tan esperpéntica
ou tan salvaxe ou tan incomprensible ou tan rabiosa como a de Israel. Pois
resulta que a policía israelí poderá usar balas reais contra os tiradores de
pedras, que, para máis aquel e a maioría das veces, adoitan ser nenos. Balas
contra cantazos. Algo así como usar un fouciño ante un insulto ou como espichar
unha forquita por unha ollada revirada. É dicir, que Israel ten todo o
beneplácito do gardián das democracias, ou sexa, o imperio ianqui.
En Israel ganan as balas, pero, ai!, en Vigo ganaron os
cantazos. Pedras contra balas. Celtiña contra o Barça. O humilde contra o
poderoso. Ó final a Biblia vai ter razón: David venceu a Goliat. E de que
maneira! I, xa sei que Goliat seica non era Goliat; pero aínda non sendo Goliat
non é moco de pavo “encasquetarlle” catro cantazos. En plena fronte! Quen lle
dera eses cantazos ós nenos palestinos.
En Israel ganan as balas, en Vigo as pedras e na vendima
mestúranse as pedras coas balas. As pedras poden ser a camaradería existente
neses días. As balas veñen sendo o cortar as uvas (agachados), o carrexar os
cestos (cos riles a rebentar), o cargar os cestos (cos riles e brazos esgotados)
e o prezo que che van pagar (a dor da impotencia). Tamén se adoita dicir:
traballar para o inglés. Semana de balas contra cantazos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario