GARDAR DAS RISAS PARA AS CHORAS

 

               Raúl Consejero, o fillo de Sacristán de Aldea, gardaba das risas para as choras. Era tan previsor que non saía da casa sen lle dar antes tres ou catro voltas, para saber se todo quedaba no seu sitio. E non digamos xa cando chegaba ós petos do pantalón. As chaves aquí, a carteira deste lado, o pano das mans no dereito, os anteollos no da chaqueta. Logo de todas as previsións habidas e por haber, saía da casa. Pero saía tamén con todo previsto. Sabía de antemán por que beirarrúa pasearía e os lugares exactos nos que se detería. E xa podía cruzarse no camiño co seu mellor amigo que, el, “falamos naquel banco”. Naquel banco tiña que ser. Non no que estaba ó lado. Naquel, e punto. Aínda que no que máis previsor era, xa sabedes en que... nos cartos. Faltaría máis! Non gastaba un céntimo a maiores porque, como dicía el: “tes que gardar das risas para as choras”. E vaia se gardaba! Antes de gastar ese céntimo de máis, miraba e remiraba, regateaba ata que aburría ó dependente. Cos prezos xustos aínda lle buscaba as pulgas a quen fose. O caso é que lle confesaba a verdade a quen o quixera oír: “Tes que gardar das risas para as choras”. Ó mesmo tempo ensinaba o seu sorriso ó que lle faltaban dous dentes.

               Café O Pabellón de Ourense. Luns, 29 de febreiro de 2016