NOITE E DÍA

 

               Noite no verso escrito dun poema sen alma. Día na pegada dun camiño que non leva a ningún lado. Que máis dá beber da nostalxia se ningún recordo emborracha! Aínda que hai recordos que te tomban, que te derruban. E soños que quedan en soños. Ouleo de lobo que se espalla por entre as carballeiras de calquera monte.

Pensamentos que acougan no niño da memoria. Verso na almofada dun soño. Canción para os contrabandistas do amor. Oxalá todas as reviravoltas dos camiños leven o escrito á consecución dun premio! Pero quen quere lucir unha gravata no escenario da melancolía? Noite na escuridade dunha páxina en branco. Día na pantalla sen película e no ronsel dunha estrela que non brilla. Noite e día. Día e noite. Só o tempo deixa pegadas azuis nun caderno cuadriculado. Silencio na exhalación dun suspiro. Ruído no latexo dun instante. Non todos os momentos teñen os seus silencios nin todas as accións os seus ruídos. Ninguén sabe o que vai pasar entre as rimas do poema. Cando todos sabemos que hai poemas que non teñen rima. Quizais a rula voe cara á poesía dun libro que está por escribir. Pénsase pola noite e escríbese polo día.

               Café Paseo de Ramoleox da Valenzá. Luns, 7 de marzo de 2016