Rula que choutas e que baixas da
gaia de salgueiro e emprendes o voo cara ó baúl dos recordos. Rula que vives nas
ás brancas dun soño, que soñas sobre un encontro que apareceu de repente ou que
estaba durmido na copa dun castiñeiro. As nubes asoman alá, ó lonxe,, pero os
raios de sol caen con nostalxia sobre o peteiro da túa infancia. Queda o
silencio furgando por entre o salgueiro no que acomodaches un instante. Aínda
cheira a melancolía. Din que a melancolía é o pracer de estar triste. Ou non. Ó
mellor é o pracer de sentir o bambán dun sentimento que vai e vén.
Rula que te
pousas no alto dun outeiro. Desde alí outeas os tempos que foron e os recordos
dun tempo que será. Houbo tempos nos que a soidade imperaba sobre o ruído e
hainos nos que o ruído é un simple silencio. Rula que aniñas entre as follas
dos sabugueiros. Un par de ollos mirarán para ti e será entón cando a néboa se
abrirá nun claro inmenso e cheo de palabras que completarán unha carta con
aires de señardade. Rula que estás aí. Rula que aniñas. Rula que voas. Rula no
silencio dunha primavera eterna.
Café Paseo de Ramoleox da
Valenzá. Venres, 18 de marzo de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario