Agapito Silbido Subela senta entre os canastros da Aira de Arriba e deixa que a nostalxia sente á súa beira para contemplar os anos sesenta e setenta. Agapito, agora mesmo, non é un rapaz; é un home feito e dereito, pero dun tempo para acá a súa vida retrocede uns cincuenta anos. Vese xogando por entre os canastros dos veciños e tirándose contra os palleiros de palla, uns, e de herba, outros. Xeralmente de palla. A herba aínda lembra que se gardaba máis nas palleiras.
Desde a posición na que está, Agapito Silbido Subela olla para o campanario da igrexa de Baños de Molgas e desexa subir con el á lúa. Sempre imaxinou a súa torre como un foguete cara á lúa. Pecha os ollos e pensa nas tardes de xogar ás chelas ou ó marro. Abre os ollos e ve eses pés dos canastros que xa están sen canastros. Nesa imaxe está a contemplar o paso do tempo, o que foi e xa non é.
Finca Fierro. Xoves, 8 de decembro de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario