Non
é que teña moitas ganas de escribir, pero o jazz de Joe Pass ponme máis ou
menos en situación. Hai que dicir unha vez máis que a música é coma o latexo
dun vivir en constante movemento. Sen a música non son nada. Sen a lectura non
son nada. Sen a escritura non son nada. E sen o cine non son nada.
Sobrevivín
detrás de tres vacas e un burro porque miraba máis para o libro que para os
animais. Así os perdía ás veces e así me mallaba a nai por facer o que non
debía. Sobrevivín a viaxes longas no coche porque o casete ou o CD cuspían folk,
jazz ou rock and roll por todos os altofalantes. Sobrevivín a tentacións
durmiñonas porque a pantalla branca do cine iluminábase con soños reais e imaxinarios.
Sobrevivín a aborrecementos porque catro versos e dous parágrafos salvábanme as
tardes. Creo que sobrevivín culturalmente.
Finca
Fierro. Martes, 13 de decembro de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario