Vaia por
diante que, aínda que non entenda moito, politicamente falando, sobre o desafío
secesionista catalán, si estou con eles. Porque eles o queren, porque non
debemos coaccionar as súas ideas e porque, se eles poden, nós, os galegos, co
tempo, tamén poderemos. Que queredes que vos diga; que aínda confío en ver e
vivir unha independencia galega. En 40 anos, malo será! Xa sei que,
maioritariamente, caerán mal as miñas ideas sobre esas independencias, pero,
sinceramente, dáme igual. Estou acostumado a ser catalogado de torto ou de ser
a ovella negra.
Como
tamén se pode pensar que o meu cerebro é algo retorcido ó acusar á maioría
tamén de vós de solidariedade cara á galería. Moita pena, moita manifestación,
moita homenaxe e moitos minutos de silencio por uns mortos, cando ó outro lado
do charco tamén hai mortos e destrución por culpa duns furacáns e terremotos
que están asolando varios países de… de onde? Uff, iso está moi lonxe, son
outras persoas, que non coñecemos, que son de países miserentos, que raio!, son
outros mortos! Efectivamente, son outros mortos. E por iso non hai crespóns
negros, nin verbas de alento, nin rabia asumida, nin emocións con pingas de
orballo sobre os ollos.
Que
queredes que vos diga; pero sempre confesei e confeso que estarei e estou á
beira dos oprimidos, dos máis atacados, dos máis aldraxados, dos máis
asoballados, en definitiva, dos que somos menos en algo. O que pasa é que
despois, á hora da verdade, se alzamos un chisco a voz axiña nos cortan a gorxa
para que non alporicemos o galiñeiro. E todos sabemos que, as galiñas,
apoleiradas, son mansiñas e non molestan. Dormen o soño dos mansos.
Finca
Fierro. Sábado, 9 de setembro de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario