Parece
incrible; pero teño unha angustia no peito que me mata. Polo de Cataluña.
Resulta que cando se lea isto xa se saberá practicamente todo; pero como o
estou escribindo en sábado, aínda non sei nada do que poida pasar, do que xa
pasou. A incerteza, a dúbida corróeme (Por certo, eu sempre vou co oprimido). E
non podendo prognosticar o futuro, e por este vez nin o pasado, non queda outra
que cambiar de terzo (eh, para que vexades, uso un símil taurino, moi nacional)
e seguir coa tónica de atacar unha vez máis á xustiza, porque ás veces non
queda outra que facelo con afán, con vehemencia. É que fan cousas que te levan
a aquilo de que, se puidera, saltaríalles na aña ou lles rillaría as asaduras.
Resulta que queda en liberdade o responsable de 16 incendios. Ollo á cantidade,
que non é moco de pavo. A maiores de que os incendios, ás veces, quizais
demasiado a miúdo xa, cóbranse vidas humanas. Lendo, entón, esta nova non queda
outra que dicir que lle pasa igualiño, igualiño que ós corruptos… que están
todos en liberdade. Entón é normal que uns e outros sigan cometendo as súas
falcatruadas, os seus espolios. Emporiso, outros, polo simple acto de
manifestarse, por exemplo, van ó cárcere ou pagan multas astronómicas. Non, señores,
non; a xustiza non é igual para todos. Vaiche boa! Maltratadores que andan
soltos. Corruptos que andan soltos. Ladróns que andan soltos. Asasinos que
andan soltos. Igualiño, igualiño que coas guerras: que as declaran dous ou
catro badulaques e os que cargan co pandote, os que pagan o pato son os
inocentes, a xente de a pé e, o que é peor, os nenos. Aquí, neste país, se
levantas un chisco a voz, censúrante, asobállante, chámanche a atención e
mállante. Así de simple. A famosa balanza da xustiza no noso país torce de raio;
un brazo da mesma inclina ben máis có outro.
Finca
Fierro. Sábado, 30 de setembro de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario