Falaba a
semana pasada sobre as lacras que temos hoxe en día e a última ía sobre a seca,
que, por certo, segue. Pero cando non segue, cando precisamente ese Recuncho
estaba nas pranchas de La Región,
unha sarabiada veu a amargarlle a vida ós labregos, e nesta ocasión,
maioritariamente ós viticultores do Ribeiro. A min, particularmente, o tempo
climatolóxico esnaquizoume a viña por segunda vez. Na primeira fora a xeada e
tivera que podala toda de novo. E agora arrasouna a pedra de tal maneira que xa
tiven que vendimar as pouquiñas uvas que estaban un pouco ben. Unha miseria,
claro. De 683 cestos que collín o ano pasado, acabo de recoller, de apañar 190.
De 15.000 quilos creo que non chego ós 3.000 (aínda non fun recoller a pesada).
Outro atranco, outro trastorno por culpa da xeada e da pedra: que teño que
vendimar en varias quendas: xa vendimei as uvas brancas que servían, dentro
dunha semana empezarei coas de clase que poidan servir e a finais deste mes ou
principios do que vén haberá que vendimar de novo as que quedaron por verdes e
a ver se valen ou se aguantaron. Un desastre! Logo, para máis aquel, e por se
alguén pensa que a vida do viticultor ou do labrego non é tan negra como a
pintan, aínda teño sen cobrar a colleita do ano 2015. Claro que a este respecto
penso tomar medidas xa esta semana. Se ese bodegueiro non paga polas boas, xa o
farán pagar polas malas. E co que eu odio andar en barullos, en confrontacións.
Mais non me deixa outra opción; xa que tampouco é plan de andar de escravos
para que outros vivan e se rían á conta dun. Si, é verdade, non hai peor lacra
que o propio ser humano. Confías un pouco nel e cando te decatas xa se
converteu no piollo que non ves.
Finca
Fierro. Sábado, 2 de setembro de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario