Son Octaviano, o fillo da Portuguesa.
A miña nai non é portuguesa, pero un día no que lle berrou ó seu
home de que lle trouxese a portuguesa, en referencia a unha pala de
facer buracos que mercara en Portugal ó pouco de casarse, alguén do
pobo xa espallou o alcume nun dicir amén. A miña nai chámase
Fabiana Sandía Ruleza, A Portuguesa. A ver; non é portuguesa, pero,
que queredes, os alcumes son os alcumes.
Estou sentado á beira do
pombal do Muíño da Luz. Levo un bo cacho sentado porque moi preto
andan no monte as miñas vacas Garbosa, Cereixa e Turina. E o burro.
O burro non ten nome, aínda que ás veces lle chamo Ángel Nieto.
Porque corre como corría este home das motos. A que non sabedes como
lle chamo ó can? Fittipaldi. Porque tamén corre como corría o
brasileiro Emerson Fittipaldi, primeiro, na escudaría Lotus e, logo,
na McLaren. Na realidade, ó can chámolle Uriarte. O de Fittipaldi
tan só llo digo cando poño na miña boca o nome do burro. Perdón,
o meu pai chámase Pacomio Grego Cougil. Deducide logo que eu son
Octaviano Grego Sandía. Aínda que son máis melón que sandía.
Nada, cousas miñas. Tamén ten alcume, como non: O Sandiós.
Adiviñade por que. Recosto contra o pombal e dou unha cabezada.
Finca Fierro. Venres, 24 de agosto de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario