De cativo había tres fincas en Baños
de Molgas ás que me gustaba ir traballar porque desde elas sempre
vía o tren: os dous Agros (é
dicir, o Agro Pequeno
e o Agro Longo) e o
Caneiro. A mellor de
todas era o Caneiro.
Porque era a que estaba máis achegada á vía, enfronte case da
aldea de Formigoso.
Cada vez que oía,
alá por Froufe ou incluso máis ó lonxe, o ruído do tren ou os
seus potentes asubíos,
xa levantaba as costas para deixar descansar os riles e esperar o
paso do cabalo de ferro. A gozada chegaba cando pasaban os trens de
mercancías; con aquela infinidade de vagóns portando carbón ou
coches ou o que cadrase. Tan axiña como vía á máquina xa sabía
se sería o tren dos viaxeiros ou o de mercancías. Ó ver que era o
de mercancías, ale, a contar os vagóns. E se me acordaba duns días
para outros... pois hoxe bateron o récord con tantos vagóns, pois
hoxe transportáronse máis coches que o outro día. E aquela
ringleira de vagóns non acababa nunca. Ás veces había que deixar
de contalos porque xa andaba a nai por detrás apurando nun para que
seguira cavando ou collendo nos nabos ou segando na ferraia.
Contemplar o tren desde o
Caneiro era
un auténtico deleite, un
auténtico pracer.
Finca
Fierro. Luns, 13 de agosto de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario