Edenia Deliciosa Suárez sabía que
non estaba a ferraia para gaitas.
Sentou á entrada da aldea de
Nocelo, alá por Baños de Molgas, e pensou moito na situación. Fora
á feira precisamente de Molgas e roubáranlle a carteira. Agora o
problema estaba en como dicirllo á súa nai. Porque a súa nai era
de armas tomar. E non é que lle roubasen moitos cartos (non levaba
nin tan sequera cinco euros), senón que o asunto estaba no roubo en
si. Porque a súa nai axiña lle botaría en cara que, se en vez de
ser cinco euros eran douscentos, o roubo sería o mesmo.
Edenia
Deliciosa ollou unha e outra vez para a súa casa (que estaba xusto á
volta da curva que vía ó fondo) e seguía pensando que non estaba o
alcacén para gaitas. Ou a ferraia. Sorrío ante esta dualidade, pero
o asunto era serio. Fixo traballar á cabeza para que lle buscase
unha escusa, un algo que a desculpase. Aínda que sabía
perfectamente que a súa nai non a crería. Tal era a súa nai! Xa
lle podía dicir que lle puxeran unha navalla
no bandullo, que a súa nai,
antes de pensar, soltaríalle unha labazada. Aínda que despois a
abrazase. Ante este último pensamento, ergueu e
entrou na aldea de Nocelo. Non estaba a ferraia para gaitas. Pero non
quedaba outra.
Finca
Fierro. Venres, 17 de agosto de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario