ÉXTASE

Estou en éxtase porque estou escoitando música ou porque estou a facer tempo para que empece a película noitébrega da televisión? Estou en éxtase porque quero contemplar o ceo en azul pero tan só o vexo negro. É noite pecha. Hai éxtases que deixan a un como apampado, pero non podo dicir iso, para que ninguén pense que son un pouco bocaaberta ou un moito pasmón. Case é mellor dicir que hai éxtases que me levan por entre as carballeiras da inocencia ou por entre os carreiros dos latexos.

Quedo en éxtase escoitando o jazz de John Coltrane e, por que non, o “mi carro” de Manolo Escobar. Porque ó pensar no carro tamén penso no que temos na palleira, que me leva a aqueles tempos no que o simple eixo dun carro facía un jazz eterno polas rúas de Baños de Molgas. Hai sons que, sen ser musicais, deixan a un nunha éxtase eterna e inmensa. Máis ou menos coma se flotara por entre esas nubes de algodón que non se ven arestora.

Estou en éxtase desde que sigo o ritmo cardíaco dun poema que, verso tras verso, di o que ten que dicir. Ás veces con mensaxes subliminares e outras con significados recónditos. Todo está en cada un e dependendo de como o mire, de como o lea. A éxtase é un substantivo feminino que amosa o estado de conmoción espiritual no que alguén está como fóra de si, sen consciencia do mundo sensible. Menos mal que eu estou dentro de min, porque o meu mundo si é sensible. Pero, iso si, déixome levar igual pola inercia dunha éxtase sen fin. Éxtase neste tempo que xa foi.

Finca Fierro. Domingo, 7 de marzo de 2021