Di Antonio na súa canción “Poñamos que falo de Madrid” que “cando a morte me veña visitar...”, etc. A min cando a morte me veña visitar non a penso recibir cos brazos abertos. Intentarei poñela no ollo da rúa, ou o que é o mesmo, darlle nos fociños. A min non me tourea así como así. En principio, penso mirala con cara de ferreiro ou de esguello e comentarlle con palabras rudas, e se fai falta malsoantes, que siga o seu camiño, que na miña vida non se meta que eu tampouco me penso meter con ela. Son capaz de lanzarlle catro responsos pola alma de quen queira, pero a min que non me veña con lerias. Co bonita que é a vida! Aínda que ás veces sexa algo fodida.
Cando a morte me veña visitar, penso cuspirlle na cara. Xa sei que é unha porcallada, pero é para que non pense que lle temos medo. Si, o medo é libre, pero quen lle teme a esa aventureira que non é capaz de vivir soa e anda a querer compartir circunstancias ou eventos ou minutos ou ruídos ou incluso silencios ou sentimentos ou festas ou palabras cos que nos sentimos vivos e rebuldeiros.
Cando a morte me veña visitar, ó mellor igual ando de paseo pola beira dunha lagoa ou buscando cogomelos polos Castros ou soñando co desexo dun corazón que palpita ou formando unha barreira para que esa condenada non me desgracie a existencia. Non llo penso poñer nada fácil. Direille: vaite por onde viñeches e cuspireille na cara ou lle poño unha canción de Manolo Escobar. Pero, por se aquel, e antes de que a morte veña a visitarme, deixarei xa escrito un epitafio. Un calquera. Xa veremos cal.
Finca Fierro. Venres, 5 de marzo de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario