Deixei de pedirlle peras ó carballo porque nunca me deu ningunha. Xa mo dicía sempre a miña nai: é mellor dar que pedir. A verdade é que miña nai sempre me soltou observacións con sentido, con moito sentidiño. O outro día xa contei que me dicía que eu non sabía cantar. E tiña razón; non sei cantar. Tamén me dicía de cativo: bícame no cu, que teño paxariños. Isto debíase a que eu a desafiaba moitas veces a botar unha carreira. Ela deixábame ir uns metros por diante, pero cando lle apetecía iniciaba un esprinte, pasábame a dianteira e, ale, “bícame no cu, que teño paxariños”.
Mellor dar que pedir. Case me dan ganas de darlle uns bos golpes de machada (ó carballo) antes de pedirlle nada. Máis seguro que sexa fallo meu, o de pedirlle peras. Claro que tamén se dixo que por pedir que non quede ou o que non chora non mama. O malo do asunto é que, tamén, a maioría das veces, pido cousas imposibles. Quizais por aquilo de que penso que os soños son tan bonitos que soño, soño e soño e, claro, despois levo a labazada.
Si, definitivamente, é moito mellor dar que pedir. Eu regalo palabras de orballo a esgalla e versos soltos que axiña forman un poema. Tamén sei espallar asubíos por entre a néboa das carballeiras e luces ou estrelas nas noites máis pechas. Dou todo aquilo que queirades que dea, e sen recibir nada a cambio. Pois tampouco quero que, despois, alguén mo bote en cara. E, ademais, por nada do mundo quero decepcionar a miña nai.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 4 de maio de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario